M. Paula Zofia Tajber wczuwając się w potrzeby społeczne epoki narzuciła swemu dziełu dosyć obszerny wachlarz prac o charakterze wychowawczo-oświatowym i charytatywno-społecznym. Warunki ekonomiczne: brak odpowiedniej bazy materialnej do 1939 roku, następnie okupacja i trudny okres dla rozwoju instytucji zakonnych w Polsce po II wojnie światowej, nie sprzyjały zrealizowaniu planów Założycielki. Dlatego starała się wykorzystać te możliwości, które można było urzeczywistnić i które służyły dobru społecznemu. Zakładała ochronki w nowo powstałych filiach, różne pracownie, w których dziewczęta uczyły się zawodu, kuchnie dla biednych. Roztaczała opiekę nad starcami i biednymi. Siostry zajmowały się pielęgnowaniem chorych w szpitalach i w domach prywatnych, prowadziły kolonie, katechumenat dla Izraelitek, zajmowały się wychowywaniem opuszczonych dzieci i sierot, a także prowadziły katechizację dzieci i dorosłych. W latach pięćdziesiątych włączyły się w prace przy parafiach jako katechetki, zakrystianki, organistki, kancelistki itp.
Wszystkie te prace siostry miały obowiązek spełniać z nadprzyrodzoną intencją, wnosząc wszędzie ducha Bożego, a samą pracę wykonywać tak, żeby ona była „podnoszona do godności nabożeństwa".
