(--). Dusza żyjąca życie zakonnym, całkiem poświęconym Bogu, to dusza, na której promień Boży może spoczywać, może życie Swoje w niej rozwinąć i prowadzić ją do ojczyzny niebieskiej, dla której ona była i jest stworzona i przeznaczona.
Życie zakonne, to modlitwa gorąca, bezustannie unosząca się do Boga i brzmiąca w niebie, to życie duszy na ziemi, duchem przebywającej w niebie.
Klasztor, to ogród Boży na ziemi, w którym rosną kwiaty nieśmiertelne na chwałę Jego świętą.
Życie zakonne, to życie, które strumień łask Bożych sprowadza na ziemię z nieba.
Bóg w tym ogrodzie duchem przebywa, ucząc Swoje dzieci miłości Boga dla Boga.
Miłość zakonnicy to światło w zmroku ziemi, to cień promienia Bożego, który w jej duszy spoczywa. Cień to nie zmrok, smutek jaki lub ciemność, a odbicie tego, co w jej duszy żyje – świta.
Bóg pragnie w duszy zakonnej dziewicy znaleźć dla Siebie życie.
On chce oddychać tchnieniem jej miłości świętej. Pragnie tak jednoczyć jej duszę ze Swoją Boską Duszą, by życie jej tu na ziemi nie było bez życia… Duszy Chrystusowej w jej duszy.
Życie zakonne, to miłość wcielona w duszę oblubienicy Bożej; [to] życie oblubienicy, w której duszy miłość Boża się wciela.
Żyć w zakonie, to dać miłości Bożej wcielać się w jej duszę, to dać Bogu oddychać duszą swoją, która należy już wyłącznie do Boga (--).
