Z natchnienia Bożego postanowiła założyć zgromadzenie poświęcone czci Najświętszej Duszy Pana Jezusa. Zrozumiała, że będzie ono bardzo aktualne w dobie oddalania się świata od Boga i zaprzeczania wartościom duchowym. W nabożeństwie do Duszy Chrystusowej widziała siłę odrodzenia i ratunek przed przerostem materializmu i zafascynowaniem doczesnymi dobrami. Poprzez zakon rysowały się różnorakie możliwości oddziaływania na wszelkie dziedziny pracy ludzkiej, budzenia zmysłu Chrystusowego i rehabilitacji dla wartości duchowych, najcenniejszych, bo nieprzemijających.
Utrata majątku rodzinnego (został skonfiskowany) nie spowodowała u niej najmniejszego załamania. Stawka szła o sprawy daleko ważniejsze. Ludzkości zachłyśniętej kultem ciała, zmaterializowanej i merkantylnej chciała zaprezentować świętość Duszy Chrystusowej, poprzez którą docenić można wartość własnej duszy i odrodzić się w Chrystusie.
Wyzuta wiec ze wszystkiego co ziemskie, ale bogata w Boga, nie mając żadnych warunków do misji fundatorskiej w Żytomierzu, z ogromnym trudem w 1920 roku przedostała się do Polski i zatrzymała w Krakowie. Pierwsze trzy lata były borykaniem się z wielkimi trudnościami natury materialnej, tworzeniem choćby najprostszych warunków bytowych dla nowej instytucji. Zabiegała też ona w tym czasie o uzyskanie aprobaty dla ideowej koncepcji nowej rodziny zakonnej, co łączyło się z badaniem pism Zofii Tajber przez wybitnych teologów z zakonu Księży Jezuitów. Ciężką pracą fizyczną torowała sobie drogę do zadań, które Bóg jej przeznaczył. Zaznała wtedy doli tych najbiedniejszych.
W roku 1923 za pozwoleniem Księcia Biskupa Adama Sapiehy Ordynariusza Archidiecezji Krakowskiej założyła w wiosce Prądniku Białym (obecnie dzielnica Krakowa) Stowarzyszenie Katolickie ku czci Najświętszej Duszy Chrystusa Pana. Tenże Ordynariusz już jako Kardynał przekształcił stowarzyszenie w 1949) roku w zgromadzenie zakonne, a w 1981 Ojciec św. Jan Paweł II zaliczył je w poczet zgromadzeń na prawie papieskim.
