Mistyczka natchnienia Jezusa otrzymuje na modlitwie. Pouczona przez Jezusa przekazuje w swoich pismach mistycznych pewien wykład na temat życia mistycznego. Najogólniej określa na płaszczyźnie człowieczeństwa Jezusa, że On pragnie "odczuć Duszą Swoją wiarę naszej duszy w miłość Jego świętą".
Dlatego na bazie osiągniętej modlitwy wewnętrznej uczy siostry procesu życia mistycznego prowadzącego do osiągnięcia zjednoczenia z Bogiem, do doświadczenia Jego obecności w duszy. Czyni tak, ponieważ żyje prawdą obecności Boga-Człowieka w duszy człowieka. S. Zofia buduje przesłanie otrzymane od Jezusa wobec tego faktu obecności Boga-Człowieka w duszy człowieka, który prowadzi chrześcijanina do świętości. Dlatego sądzi, że ukazanie prawdy o Duszy Boga-Człowieka, pozwoli na docenienie przez ludzi znaczenia każdej nieśmiertelnej duszy ludzkiej i dopomoże do świadomego budowania Ciała Mistycznego Chrystusa.
Zatem jej mistyka przesłania przypomina prawdę życia Chrystusa w duszy chrześcijanina. Bowiem Dusza Chrystusowa przynależąc do Boskiej Jego Osoby, zasługuje na szczególną cześć. Wobec tego cześć oddawana Duszy Chrystusowej odnosi się do całej Osoby Boga-Człowieka ze specjalnym uwzględnieniem Jego Człowieczeństwa, w którym Dusza Chrystusowa jest najważniejszą częścią tego Człowieczeństwa. Właśnie ta cześć daje człowiekowi to szczęście doświadczenia ducha Chrystusa, żyjącego w jego duszy. Wówczas Bóg-Człowiek, przychodząc do duszy będącej w stanie łaski uświęcającej, zaczyna zakładać w niej Swoje mieszkanie i pragnie naszej świadomości o tym pożądaniu Jego, gdyż Jego „rozkoszą” jest posiąść duszę na mieszkanie dla Siebie. Tylko On może każdą duszę zadowolić i uszczęśliwić. Zatem, gdy dusza chrześcijanina będzie napełniona Duchem Chrystusa, nie popadnie w świat grzechu. Dlatego podkreśla Mistyczka, należy kształtować w sobie Ducha Chrystusowego, które wymaga wielkiego wysiłku pracy, aby w naszej duszy sam Bóg kształtował Ducha Chrystusowego, by stać się drugim Chrystusem. Wtedy sam Chrystus zamieszkuje w duszy i czyni z niej pałac Bosko-królewski; najprawdziwszy pałac, bo Najwyższego Boga, który jej oddał się cały, w niej żyje i cały jest dla niej na wieki. W tym momencie też całe bogactwo ducha Duszy Chrystusowej ubogaca duszę chrześcijanina, ubogaca bogactwem swojego Bosko-ludzkiego życia.
Trzeba podkreślić, że przekazane przesłanie przez s. Zofię akcentujące bardzo mocno Człowieczeństwo Jezusa nie ogranicza się tylko do kultu Duszy Chrystusowej w formie modlitw uwielbienia. Wprawdzie Siostra przywróciła praktykę tegoż kultu, ale kładzie przede wszystkim nacisk na poznanie tajemnic Duszy Chrystusowej, by wokół nich budować własne życie mistyczne. Uważa, że to poznanie rodzi miłość, chęć całkowitego oddania się Bogu, a tym samym prowadzi do wewnętrznego odrodzenia, wzbogacając życie Boże, życie trynitarne.
Mistyczka jest przekonana, że kult Duszy Chrystusowej wprowadzi ludzkość w życie Boga w Trójcy Jedynego, by zjednoczyć każdego człowieka z każdą Osobą Boską, aby współżycie z Bogiem stało się dla niego najwyższym szczęściem i bogactwem. Ponieważ najdoskonalszą formą uczczenia Duszy Chrystusowej, „szczytem” kultu jest osiągnąć stan obecności Jezusa w duszy. Jak pisze, dać możność Jezusowi żyć w swojej duszy. Źródłem tego życia ma być Eucharystia. Zaś słowa św. Pawła:” Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20), uczyniła Siostra tłem swojego życia mistycznego i działalności apostolskiej.
Treścią tegoż przesłania jest osiągnięcie osobistej świętości. Siostra uważa, że życie według stanu świętości odrodzi ludzkość i zacznie „nową erę chrześcijaństwa”. Dlatego stwierdza, że Jezus przyszedł na świat po to, by dać człowiekowi swoje własne życie Boga-Człowieka; by go przebóstwić i doprowadzić do całkowitego mistycznego zjednoczenia z Nim. W tym celu musi chrześcijanin wszystko czynić, aby żyć życiem Boga. Musi oczyszczać się z wszelkich niedoskonałości, by poddawać się działaniu Boga, czyli, więcej wchodzić w coraz głębsze życie mistyczne. Chrześcijanin będąc Duszą Chrystusa może tylko odnowić świat i zaprowadzić Jego królestwo miłości.
S. Tajber w latach 1917-1918 przeżywa zjednoczenie przekształcające i zjednoczenie ekstatyczne, charakteryzujące się „rozszerzeniem serca”, „ogniem miłości Boga”, „lotem ducha”. Zaś dar ekstazy doświadcza ponownie w 1930 roku. W tym 1918 roku postrzega wielkość miłości Boga oraz uniżenie Syna Bożego, ujrzała też wielkość wyniesienia człowieka. Przeżywa widzenie Aniołów adorujących w niej Jezusa, którego przyjęła w Eucharystii (wigilia Bożego Ciała 1918 roku). Kontemplacja tajemnicy Wcielenia obudziła w niej szczególne nabożeństwo do Najświętszej Duszy Zbawiciela, zrodzone 23 lipca 1918 r. słowami wewnętrznymi o zamieszkaniu Chrystusa w jej duszy i w duszach ludzkich. W tymże roku (sierpień) przeżywa szczególną obecność Chrystusa w duszy, „czułam się - pisze - wtedy jakby żywym tabernakulum”, „żywą monstrancją”. Wówczas słyszy nakaz, by tę prawdę głosić w Kościele, że Jezus żyje w niej cały z Bóstwem i człowieczeństwem; że dał jej do uczczenia Swoją Boską Duszą przez modlitwę, rozważania i naśladowania cnót. Siostra Tajber otrzymuje przesłanie do głoszenia tej prawdy.
W czasie półtorarocznego pobytu w Siedlcu, w czasie doświadczenia nocy ducha, przeżywa zjednoczenie z cierpiącą Duszą Jezusa w Ogrójcu: , jak roztopione były złota, które zlewają się w jedną wielką całość”. Już w 1919 roku, w pierwszy czwartek przeżywa zjednoczenie z Jezusem jako Oblubieńcem, czyli przeżywa najwyższy stan zjednoczenia, tzw. zaślubiny duchowe, małżeństwo duchowe oraz ekstazę. Jest to mistyka oblubieńcza. Potem te doświadczenia powtórzą się w latach trzydziestych. Są to lata najbardziej bogate w opisy przeżyć miłości Boga. Jest to droga miłości oblubieńczej do Chrystusa. Towarzyszą jej zachwyty (1921 rok).
Główną treścią przesłania s. Tajber jest prawda o mistycznym Ciele Jezusa Chrystusa, w łączności z ideą życia Jezusa w duszach ludzkich. Tym samym każdy człowiek powinien włączyć się w budowanie tego Ciała, poprzez koncentrację wysiłków, by obudzić świadomość, iż każdy człowiek ma być twórczym, a nawet cudotwórczym Jego członkiem. Winien się upodobnić do Chrystusa, stać się Nim (Ga 2, 20). Jest to przesłanie mające na celu obudzenie świadomości o przebywaniu Chrystusa w duszy członka Jego mistycznego Ciała i o Jego pragnieniu, życia Jego życiem. Dlatego Siostra głosi kult Najświętszej Duszy Chrystusa Pana od 1929 roku. Jest to zatem mistyka przesłania mistycznego Ciała Chrystusa, bytowania Jego w duszy ludzkiej.
W ten sposób chrześcijanin dojść może do kontemplacji, stanowiącej szczyt życia mistycznego. Wobec tego nie wolno usunąć Chrystusa-Człowieka i Chrystusa-Boga z osobistego życia duchowego. Zaś ta mistyczna jedność z Chrystusem realizuje się we wspólnocie Kościoła jako Mistycznym Ciele Chrystusa. Mistyczna miłość człowieka do Chrystusa Oblubieńca jest nierozdzielnie związana z miłością do Kościoła, Jego Oblubienicy.
W tym mistycznym przesłaniu s. Tajber głosi kult Najświętszej Maryi jako Niepokalanego Poczęcia Ciała Mistycznego Boga-Człowieka. Maryja odsłania przed światem swoją działalność w świadomym budowaniu Mistycznego Ciała, którego Ona jest pierwszym Niepokalanym członkiem, a zarazem Matką Niepokalaną tegoż Ciała, gdyż zrodziła Boską Jego Głowę - Chrystusa Pana. Dlatego szerzy kult Matki Głowy Mistycznego Ciała.
za: Ks. Stanisław Urbański, Mistyczki niepodległej Polski 1918-2018, Warszawa 2018.
